Thursday, 9 July 2020

A DESCRIPTION OF THE ARENA | VISHNU PARVA SECTION - 84 - 029

CHAPTER LXXXIV

(A DESCRIPTION OF THE ARENA)


Kuvalayadipa and Lord Krishna

VAISHAMPAYANA said: - Upon the following day the amphitheatre was filled by the citizens anxious to behold the great game (1). The place of assembly was supported by octagonal painted pillars, fitted up with terraces, doors and bolts, with windows circular or crescent, shaped and accommodated with seats with cushions; and it shone like the ocean whilst large clouds hang upon it, with spacious substantial pavillions fitted up for the sight of the combat; open to the front but screened with beautiful and fine curtains, crowned with festoons of flowers and glistening with radiance, like autumnal clouds. The pavillions of the different companies and corporations, vast as mountains, were decorated with banners, bearing upon them the implements and emblems of the several crafts. The chambers of the inhabitants of the inner apartments shone near at hand, bright with gold and painting and net-work of gems; they were richly decorated with precious stones, were enclosed below with costly hangings and ornamented above with spires and banners and looked like mountains spreading their rays in the sky; while the rays of light reflected from the valuable jewels were blended with the waving of white chowries and the musical tinkling of female ornaments. The separate pavilions of the courtezans were graced by lovely women attired in the most splendid dresses and emulated the radiance of the cars of the gods. In the place of assembly there were excellent seats, couches made of gold and hangings of various colours, intermixed with bunches of flowers; and there were golden vases of water and handsome places for refreshment, filled with fruits of various kinds and cooling juices, sherbets fit for drinking. And there were many other stages and platforms constructed of strong timber; and hangings by hundreds and thousands were displayed; and upon the top of the houses, chambers, fitted up with delicate jealousies through which the women might behold the sports, appeared like swans flying through the air. In front stood the pavilion of Kansha surpassing all the rest in splendour looking like mount Meru in radiance; its sides, its columns being covered with furnished gold; fastened with coloured cords and every way worthy the presence of a king (2-15).

Having ordered 'Let the elephant Kuvalayapida wait at the gate' the king Kansa entered the arena abounding in men hailing from various countries, echoing with their noise, shaking and radiant like a huge ocean (16-17). With two white chowries on his two sides, with two pieces of white raiment on his body and a white turban on his head he shone like the moon of white rays on the white summit of the white mountain (18). When that intelligent king was seated at ease on his throne, the citizens, beholding his matchless beauty, exclaimed shouts of victory (19).

Thereupon entering the area, the powerful wrestlers, with loose garments, took ground on three sides (20). Afterwards accompanied by the sound of trumpets and the slapping of the arms the two sons of Vasudeva, with delighted minds, arrived at the gate of the arena (21). As soon as they entered there quickly those two sons of Vasudeva, of beautiful faces, were obstructed by that mad elephant moving hither and thither (22). Driven again and again that wicked elephant, folding up its trunk, attempted to destroy Rāma and Krishna (23). Thereupon terrorized by the elephant, Krishna, smiling and speaking ill of the intention of the wicked-minded Kansa, said: "While Kansa is desirous of killing me through this elephant forsooth he is eager to repair to the abode of Yama" (24–25).

Thereupon when that elephant, roaring like a cloud, neared him, the powerful Govinda, leaping up, slapped his arms (26). Roaring like a lion and slapping his arms, he, stationed before the elephant, took its trunk covered with water, on his breast (27). Sometimes he went between his two tusks and again between his two legs and thus agitated him as does wind the ocean (28). Then coming out of the top of his trunk and tusks and of his legs Vasudeva drew his tail and put it into the ground (29). Thereat that huge-bodied best of elephants became bewildered and could not slay Krishna. And with his body, as if grinded, he began to roar there (30). Then touching the earth with his two knees and assailing the surface the earth with his tusks he began to discharge must [1] in anger like a cloud in the rains (31). Thus sporting with that elephant under the pretext of a childish freak Krishna, in order to kill Kansa, desired to destroy him soon (32). Thereupon placing his foot on his lower lip he, with his two hands, uprooted his tusks and struck him therewith (33). Assailed with the strokes of his own thunder-like tusks the elephant passed urine and excreta with a great sound (34). Profuse blood came out of the temples of that elephant whose limbs were mutilated by Krishna and whose mind was stricken with sorrow (35). As Vinata's son (Garuda) draws a serpent lying with its half on the face of a mountain so the holder of plough-share (Baladeva) began to drag him with force by the tail (36). Thus striking the elephant with the tusks, Krishna, with one stroke, hurt the elephant-driver by name Ulvana (37). Then setting up a terribly plaintive roar, that huge elephant, with his tusks broken, fell down along with Mahāmātra like fire thrown down by thunder bolt (38). Thereupon taking up a Tomara and other weapons those two foremost of men, Rāma and Krishna, dreadful in battle, destroyed the guards protecting the rear of the elephant (39). Having slain them when those two Mādhavas, adorned with wild garlands, entered the arena all the Vrishnis, Andhakas and Bhojas took them for two Ashvinis coming down, of their own accord, from the celestial region. With their leonine roars, shouts of joy, slapping of arms and striking of palms they pleased all the people there (40-41). O descendant of Bharata, beholding them and the attachment and joy of the citizens the vain Kansa was filled with sorrow (42). Having thus slain the roaring elephant the lotus-eyed Krishna, along with his elder brother, arrived at the ocean-like arena (43).

• It is a Persian word for Mada which means a juice that exudes from the temples of a rutting elephant..

Source: https://archive.org/details/AProseEnglishTranslationOfHarivamsh

Previous | Source | Tamil Translation | Next

Labels

அக்ரூரன் அக்னி அங்கிரஸ் அசமஞ்சன் அதிதி அதிரதன் அநிருத்தன் அந்தகன் அரிஷ்டன் அருந்ததி அர்ஜுனன் அனு அஜபார்ஷன் அஜமீடன் அஸ்தி ஆபவர் ஆயு ஆரியா தேவி ஆஹுகன் இந்திரன் இளை உக்ரசேனன் உக்ராயுதன் உசீநரன் உதங்கர் உத்தவர் உபரிசரவசு உமை உல்பணன் உஷை ஊர்வசி ஊர்வர் ஏகலவ்யன் ஔர்வர் கக்ஷேயு கங்கை கசியபர் கண்டரீகர் கண்டாகர்ணன் கண்டூகன் கதன் கபிலர் கமலாதேவி கம்ஸன் கருடன் கர்க்கர் கர்ணன் காதி காந்திதேவி கார்த்தவீர்யார்ஜுனன் காலநேமி காலயவனன் காலவர் காளியன் கிருஷ்ணன் குசிகன் குணகன் குணவதி கும்பாண்டன் குரோஷ்டு குவலயாபீடம் குவலாஷ்வன் கூனி கைசிகன் கைடபன் கோடவி சகடாசுரன் சக்ரதேவன் சங்கன் சததன்வன் சத்யகர்ணன் சத்யகர்மன் சத்யபாமா சத்ருக்னன் சத்வதன் சந்தனு சந்திரவதி சந்திரன் சம்பரன் சரஸ்வதி சனத்குமாரர் சன்னதி சாணூரன் சாத்யகி சாந்தீபனி சாம்பன் சால்வன் சிசுபாலன் சித்திரலேகை சித்திராங்கதன் சிருகாலன் சிவன் சுக்ரன் சுசீமுகி சுநாபன் சுனீதன் சூரன் சூரியன் சைசிராயணர் சௌதி டிம்பகன் தக்ஷன் தசரதன் தந்தவக்ரன் தமகோஷன் தரதன் தன்வந்தரி தாரை திதி திதிக்ஷு திரிசங்கு திரிவிக்ரை திருமிலன் திரையாருணன் திலீபன் திவோதாஸன் துந்து துந்துமாரன் துருவன் துர்வாசர் துஷ்யந்தன் தூம்ரவர்ணன் தேவகன் தேவகி தேவாவ்ருதன் தேனுகன் நந்தன் நந்தி நரகாசுரன் நரசிம்மன் நஹுஷன் நாரதர் நாராயணன் நாராயணி நிகும்பன் நிசுந்தன் நித்ராதேவி நீபன் பஞ்சஜனன் பத்மாவதி பத்ரன் பப்ரு பயோதன் பரசுராமர் பரதன் பரத்வாஜர் பலராமன் பலி பாணன் பார்வதி பானு பானுமதி பிரதீபன் பிரத்யும்னன் பிரபாவதி பிரமர்த்தனன் பிரம்மதத்தன் பிரம்மன் பிரலம்பன் பிரவரன் பிரஸேனன் பிரஹலாதன் பிராசேதஸ் பிராப்தி பிருது பிருதை பிருஹதாஷ்வன் பிருஹஸ்பதி பீஷ்மகன் பீஷ்மர் புதன் புரூரவன் பூதனை பூமாதேவி பூரு பூஜனி பௌண்டரகன் மதிராதேவி மது மதுமதி மயன் மனு மஹாமாத்ரன் மாயாதேவி மாயாவதி மார்க்கண்டேயர் மித்ரஸஹர் முசுகுந்தன் முரு முருகன் முஷ்டிகன் யசோதை யது யயாதி யுதிஷ்டிரன் ரஜி ராமன் ருக்மவதி ருக்மி ருக்மிணி ரேவதி ரைவதன் ரோஹிணி லவணன் வசிஷ்டர் வராகம் வருணன் வஜ்ரநாபன் வஸு வஸுதேவன் வாமனன் வாயு விகத்ரு விசக்ரன் விதர்ப்பன் விப்ராஜன் விப்ருது வியாசர் விரஜை விருஷ்ணி விஷ்ணு விஷ்வாசி விஷ்வாமித்ரர் விஷ்வாவஸு விஸ்வகர்மன் வேனன் வைசம்பாயனர் வைவஸ்வத மனு ஜயந்தன் ஜராசந்தன் ஜனமேஜயன் ஜனார்த்தனன் ஜஹ்னு ஜாம்பவான் ஜியாமோகன் ஜ்வரம் ஸகரன் ஸத்யபாமா ஸத்யவிரதன் ஸத்ராஜித் ஸத்வான் ஸஹஸ்ரதன் ஸ்ரீதாமன் ஸ்ரீதேவ ஸ்வேதகர்ணன் ஹம்சன் ஹயக்ரீவன் ஹரி ஹரியஷ்வன் ஹரிஷ்சந்திரன் ஹிரண்யகசிபு ஹிரண்யாக்ஷன்